چهار چرخ نظام باید با هم بچرخند تا به توسعه برسد

چهار چرخ نظام باید با هم بچرخند تا به توسعه برسد

اگر یک حکومت و یک نظام سیاسی در هر کجای دنیا بخواهد به رشد و توسعه همه جانبه دست یابد بایستی تمام ارکان آن حکومت با هم هماهنگ و همدل باشند و در یک مسیر واحد به سوی هدفی واحد حرکت کنند. هر کشور و حکومتی معمولا دارای چهار رکن اساسی است که اگر یکی از این ارکان لنگ بزند سایر ارکان هم به موفقیت لازم نخواهند رسید.

برای آنکه بیان موضوع ساده تر شود می توان نظام را مانند یک اتوبوس تصور کرد که دارای چهار چرخ است و چنانچه چهار چرخ آن سالم باشند و به صورت هماهنگ حرکت کنند، در ضمن موتور آن هم از لحاظ فنی مشکلی نداشته باشد و سوخت مورد نیاز آن تامین شده باشد می توان امیدوار بود که این اتوبوس در جاده ای مناسب به مقصد خواهد رسید.   

در اکثر حکومت های مردم سالار (جمهوری)  به همین شکل است و دو رکن آن به اصطلاح با رای و نظر مردم انتخاب و تعیین می شود. راننده اتوبوس نظام، رییس جمهور است و اختیار یکی از چرخ های این اتوبوس هم در دست دولت می باشد. اما صاحب این اتوبوس، دولت نیست و راننده باید گوش به فرمان صاحب اتوبوس باشد و هر طور که وی دستور داد براند و هر جا که وی و سایر شرکا دستور دادند توقف کند. در ضمن باید هر چهار چرخ اتوبوس نیز همراهی کنند تا این اتوبوس بتواند به راحتی به پیش برود. اگر یکی از چرخ ها کم باد باشد و یا پنچر شود اتوبوس قادر به حرکت اصولی نیست و حتی اگر از حرکت هم  باز نماند به هر حال از سرعت آن کاسته می شود و دیر به مقصد می رسد.  

طبیعی است که در چنین وضعیتی، صدای اعتراض سرنشینان اتوبوس بلند می شود و همه نیز راننده را مقصر می دانند؛ در حالی که راننده بیچاره مقصر اصلی نیست و اگر راننده دیگری هم جایگزین وی شود تا زمانی که چهار چرخ آن هماهنگ نباشد مشکل حل نمی شود. قوای دیگر اگر از دولت خوششان نیاید چوب لای چرخ دولت می گذارند و هر چند که سایر قوا  نیز به مقصد نمی رسند اما خوشحالند که دولت ضربه می خورد و راننده (رییس جمهور) از چشم مردم می افتد. ولی اگر راننده از دوستان خودشان باشد با وی همکاری و همفکری می کنند و هر جایی که دارای ایراد و ضعفی باشد زیر پر و بال وی را می گیرند تا موفق شود.

در هر کشوری، رسانه ها رکن چهارم دموکراسی قلمداد می شوند و این رکن چهارم وظیفه نظارت و تذکر به ارکان دیگر را بر عهده دارند. حاکمان همواره به همراهی رکن چهارم نیاز دارند اما در برخی مواقع مشاهده می شود که حاکمان یک کشور، رکن چهارم را عمدا تضعیف کرده و یا اینکه به شیوه های گوناگون افکار آنها را منحرف می کنند تا نتوانند به وظایف خود عمل کنند. در چنین شرایطی بیشتر رسانه ها ناچارند که ساکت و بی تفاوت باشند. آن دسته از رسانه هایی که دست از انتقاد بر نمی دارند نیز انتقاداتشان را نشنیده می گیرند و تا یک حدی تحمل می کنند. اگرانتقادات آنها بیش از حد و غیر قابل تحمل شد به طریقی ساکتشان می کنند.